Κατ’ αρχάς να σου πω πως συμφωνώ με το άρθρο σου. Θα ήθελα – αν μου το επιτρέπουν οι γνωστοί άγνωστοι που βλέπουν φαντάσματα κάθε φορά που κάποιος επιχειρεί να κάνει καλοπροαίρετη (παιδιά, αγαπάμε και εμείς την ομάδα μας, ο πόνος από τις άσχημες εμφανίσεις δεν είναι αποκλειστικά δικό σας προνόμιο) – να καταθέσω και τις δικές μου απόψεις περί του προσώπου που δείχνει – γενικότερα στις πρώτες αυτές αγωνιστικές και όχι αποκλειστικά στο παιχνίδι κατά των χωρικών - η ΑΕΛ μας στον αγωνιστικό χώρο.
1. Είναι πασιφανές πως όντως έχουμε πολύ καλό σύνολο και εξίσου καλή ομάδα. Απέχουμε όμως έτη φωτός από το να γίνουμε ΜΕΓΑΛΗ ομάδα. Ή για να το πούμε στην καθομιλουμένη: έχουμε ακόμη πολλά ψωμιά να φάμε προκειμένου να μπούμε σφήνα στους δύο «μεγάλους» της Λευκωσίας. Αυτό βέβαια ισχύει και εκτός αγωνιστικού χώρου – βλέπε λάθος νοοτροπία, άσχημη ως ανύπαρκτη προώθηση του «προϊόντος» μας (μην γελιέστε – το σημερινό ποδόσφαιρο είναι κατ’ αρχάς παιχνίδι εντυπώσεων και σωστής προβολής των «υπηρεσιών» που προσφέρει ο κάθε σύλλογος) αλλά αυτό είναι άλλου ιερέως ευαγγέλιο
2. Είναι εξίσου πασιφανές πως εκείνο που λείπει από την ομάδα την συγκεκριμένη χρονική περίοδο είναι ο παίκτης ηγέτης. Εν ολίγοις, ο παίκτης εκείνος με τα απαραίτητα τεχνικά αλλά και ψυχικά (τσαμπουκά, εγωισμό κλπ) αποθέματα που θα αναλάβει να κουβαλήσει την ομάδα στις πλάτες του και να κερδίσει μέτρα στο γήπεδο, «σπρώχνοντας» τους συμπαίκτες του είτε με παραινήσεις είτε με φωνές στον δύσκολο μονοπάτι του πρωταθλητισμού (αχ, βρε Λοίζο Μαυρουδή, να ήξερες πόσο μου λείπεις). Λογικά τον συγκεκριμένο ρόλο θα μπορούσε να παίξει ο Βάρκας
3. Δυστυχώς ο Βάρκας – αν και έχει όλες τις απαραίτητες τεχνικές προδιαγραφές για να καλύψει επαρκώς το νευραλγικό αυτό πόστο – αδυνατεί να φορέσει τον μανδύα του αρχηγού. Είτε γιατί δεν μπορεί (πασιφανές έλλειψη τσαγανού) είτε γιατί αγωνίζεται σε λάθος θέση. Αν ισχύει το δεύτερο, τότε το κλειδί της λύσης του συγκεκριμένου προβλήματος βρίσκεται στα χέρια του κ. Κλίγκερ.
4. Ομοίως ο Κλέιτον διαγράφεται – και μάλιστα αυτομάτως – από την λίστα των υποψηφίων για την εν λόγω θέση. Εδώ ο άνθρωπος δεν δίνει πάσα από το αριστερό στο δεξί του, θα οδηγήσει την ομάδα στα δύσκολα;
5. θεωρώ πως είναι πολυτέλεια να έχεις στην ίδια ενδεκάδα παίκτες όπως τους Κλέιτον, Βάρκας και Καλντέιρα. Πολύ απλά γιατί πρόκειται για ποδοσφαιριστές με σχεδόν παν ομοιότατο τρόπο λειτουργίας κάτι που έχει ως αποτέλεσμα να μπερδεύονται πολλές φορές οι ρόλοι στο γήπεδο, η ομάδα να γίνεται αργή και να αδυνατεί να ρολάρει όπως αναμφισβήτητα μπορεί. Γιατί καλή η επιθετική νοοτροπία, αλλά κάποια στιγμή κάποιος πρέπει να μαρκάρει. Ο Καλντέιρα θέλει αλλά δεν μπορεί (δημιουργικός και κόφτης συνάμα δεν είναι – επέλεξε κ. Κλίγκερ ένα εκ των δύο ρόλων), ο Βάρκας και θέλει και μπορεί, ο δε Κλέιτον ούτε θέλει ούτε μπορεί. Αναρωτιέμαι πόσο καιρό θα αντέξει ο καημένος ο Τζούνιορ να ανεβοκατεβαίνει από την αριστερή πλευρά χωρίς– τουλάχιστον ουσιαστική – βοήθεια στον αμυντικό τομέα από τον έτερο συμπαίκτη της αριστερής πτέρυγας.
6. Εναντίον ομάδων της ίδιας ή υψηλότερης δυναμικότητας, η ΑΕΛ της συγκεκριμένης χρονικής περιόδου μπορεί να τα βγάλει πέρα, εάν βέβαια παιχτεί έξυπνα το σύστημα των αντεπιθέσεων (προσοχή: δεν μιλώ για αντιγραφή της αγωνιστικής νοοτροπίας της Πέγειας, αλλά για ένα πλάνο που θα δίνει στην ομάδα την δυνατότητα να ανοίγεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου και να εκμαιεύει τα μέγιστα από τις αντεπιθέσεις της). Τα προβλήματα ξεκινούν (και δυστυχώς δεν βλέπω να διαφαίνεται αλλαγή με βάση του συγκεκριμένου ρόστερ) όταν ο αντίπαλος αποφασίσει να μας δώσει χώρο και να εκμεταλλευτεί με την σειρά του τις αντεπιθέσεις (μπορεί ο Ουόν να λειτουργεί ως κυματοθραύστης αλλά θα ήταν άδικο για τον ίδιο να περιμένουμε να σουλουπώνει συνεχώς τις «τρύπες» και τα λάθη της μεσαίας διάταξης). Δυστυχώς η ομάδα δεν διαθέτει παίκτη μπουκαδόρο (για τον Βάρκας τα είπαμε και πιο πάνω) ο οποίος θα καταφέρει μα μια δυο έντεχνες ενέργειες είτε να «τρυπήσει» κλειστές άμυνες και να φτάσει σε θέση βολής, είτε να τραβήξει πάνω του δύο ή τρεις αντιπάλους και να σπάσει την μπάλα την κατάλληλη στιγμή σε συμπαίκτη που θα έχει πλέον απελευθερωθεί από τον βραχνά του στενού και διαρκούς μαρκαρίσματος.
7. Τέλος η ομάδα δεν διαθέτει τον σέντερ – φορ παλικάρι. Το ψηλό και δυνατό παιδί δηλαδή, που θα «παίξει» ξύλο μέσα στην μεγάλη περιοχή (κάτι παρόμοιο με τον σέντερ του μπάσκετ), θα κερδίσει κεφαλιές, θα εκμεταλλευτεί κόντρες, θα ανοίξει διαδρόμους, θα, θα, θα… (κλασικό παράδειγμα ο Μιχαλάκης: άτσαλος μεν, αλλά ταύρος – και μάλιστα σε υαλοπωλείο). Συγνώμη, αλλά πόσες «αεροπορικές» μάχες κέρδισαν οι επιθετικοί μας κατά της Πέγειας; Και αν θέλουμε να αναλύσουμε το θέμα λίγο περισσότερο, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός πως Σερτζιάο, Φρέντι και Πούλπο είναι – είτε επί της ουσίας, είτε λόγω ανάπτυξης της ομάδας – περιφερειακοί με έφεση στις πλαγιοκοπήσεις. Παράδειγμα ο αγώνας κατά των χωρικών: αν επιχειρήσετε να μετρήσετε τις φορές που η επιθετική μας αιχμή «πάτησε» γερά την αντίπαλο περιοχή (προσοχή: αναφέρουμε στις περιπτώσεις που Σερτζιά και Φρέντι δεν είχαν την μπάλα στα πόδια τους), δεν θα χρειαστεί να βγάλετε και τα παπούτσια σας. Πολύ απλά γιατί μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Να επαναλάβω πως η κριτική είναι καλοπροαίρετη και έχει σκοπό τον – γενικό – προβληματισμό και όχι την δημιουργία αρνητικού και μίζερου κλίματος. Άλλωστε η ομάδα βρίσκεται σε καλό δρόμο και με κάποιες αλλαγές και – γιατί όχι; - προσθήκες την επόμενη μεταγραφική περίοδο, η εκείνο που βγάζει η ομάδα στο γήπεδο μπορεί να γίνει ακόμη πιο ελκυστική.
ΥΓ Απολογούμαι για το εκτενές της «κατάθεσης» μου
